Өлеңдер ✍️

Қазақтың қыры құйынды,
Қазақтың желі арқалы.
Қаққылап өтті үйімді,
"Қазағымның қара талқаны".
Кетіріп әбден шырқымды,
Күркіреп бұлттар шудалы,
Азуын қайрап шырпынды,
Қараша, қауыс туғалы.
Желтоқсан - желдің мекені,
Әйнекті аяз тұр тырнап.
Сасытып сасай текені,
"Ақ теке жетті бұрқылдап".
Бет тырнап тырдай бақ шулап,
Өзіңді өзің тану мұң.
Бөрі тіс таулар ақшулан,
Иесі "Тентек дәлудің".
Үтің де депті алжиын,
Не болса соны айтады кеп:
"Құт емес саған, ал, биыл,
Жұт бола салсам қайт еді!"-деп.
Долданып ақпан ақырды,
Тігілді маған қаһары.
Теңізді көкке сапырды,
"Ит балықтың кіндік қатары".
"Мен қалай аман қалдым?.."-деп,
Ызылдап ырғай еске алады.
"Бәрі де мұның қалжың!.."-деп,
Сыздана күлді "Бесқонақ".
"Қонақтың" жайы белгісіз,
Момын ба, әлде, обыр ма?
Жайылмай жалғыз енді, сіз,
Қосылғаныңыз жөн тобырға.
Күрдектен шыққан кәрі ана,
Салар-ды кеңес маған кеп:
"Көк мұзда туған тарана,
Отығып кетсе жарар!.."-деп.
Не дей қояйын мен демде,
Күрсіне берем қақырап.
Қағады дірдек кеудемде,
Үсіген жалғыз жапырақ...