Өлеңдер ✍️

Әнуарбекке

Жалтармай сөз айтқанмен түнге тура,
Зарыңды ұқтырып көр күлбет ұлға.
Басында бабалардың жанған шырақ,
Болармыз, байғұс өлең, кімге тұлға?!
Сүрмедей кірпіктерін қыз бояйтын,
Ай нұры біз жүретін із ғой айқын.
Адасқан ай астында жұртты аяймыз,
Жалғанда жан жоқ, бірақ, бізді аяйтын.
Сиқырлы суреттер дәнін жарып,
Тамады қауырсыннан лағыл жарық,
Жүрекке жұмақ нұры сау еткенде,
Жанары санамыздың сағымданып.
Сол нұрды мұлғын түспен бояр тұман,
Сонда да адаспайды сой антынан.
Жағамыз тастан қара түнге жарық,
Шық лаулап көзімізде ой аңқыған.
Күлбет ұл мүрде түнге барады еріп,
Соңында сағым сөніп, самал өліп.
Топастық түрмесінде тұтқындардың,
Қазанын қайнатады қара көбік.
Ұғылмас ұл түгілі ұлтымызға,
Басылған бір таңба бар тұрқымызда.
Алқымын тас қара түн езгілеген,
Бір шырақ қалар жанып құлпымызда.
Кірпіктен үзілгенде жанға моншақ, беу,
Өлең, күткем сені алдан аңсап.
Арман не, түнде жыры тентіреткен,
Жолына бір баланын шам жаға алсақ.