Өлеңдер ✍️

Қызғалдақ қызы Қызылорданың,
Қып-қызыл күйде үзіп алғаным.
Жастықтың жасыл бағында көрдім,
Қыжым көйлекпен жүзі жанғанын.
Сарғалдағы емес Сырдарияның,
Қызғалдағы еді құм дарияның.
Қол ұстасып ап сапарға шықтық,
Батасын алып кіл қарияның.
Жем қылған меңдей Аранның шері,
Секілді ед өзі маралдың соңы.
Кептірді талай кенеземізді,
Маңғыстау шөлі, Аралдың соры.
Соңымызда сан соқпақ қалғанша,
Тамырымызда қан тоқтап, талғанша,
Жердің бетінде жүріп келеміз,
Қыжым көйлегі әппақ болған.
Желтоқсан желі қалтыратқанда,
Жендеттер қанға малтып аққанда.
Қалтылдақ қылдай көпірден өттік,
Сабырды бермей сарқып Ақпанға. 
Жәбірді жедік жат еріндегі,
Жабылмай тұрды қатер ілгегі.
Жанары мұңды періштем еді,
Жабайы жұрттың пәтеріндегі.
Жырақта қалып қанды із-қара күн,
Кетірді зілін жалбыз жараның.
Шаңырағымда қобыз тартады,
Қазақтың мұңы жалғыз ғана мұң.
Қонақты күткен Қызырдай аяп,
Келеді сол бір бұзылмай аят.
Киеді ол анық аппақ көйлегін,
Ақырет күні қызылға бояп!
Артында қаулап бала баталы,
Қызғалдақ лаулап самал атады.
Қымтанып алып қыжым көйлекке,
Әппақ күйінде бара жатады.
Қызғалдақ қызы Қызылорданың.