Өлеңдер ✍️

Түнгі бақта нұр кешу
Жерден Мәді шыққан жоқ, көктен Ғайса,
Жылдағыдай тағы да көк бел-майса.
Баяғыдай ұстайды балалығым,
Көк кілемін көсілтіп көктем жайса.
Баяғыдай ұстайды балалығым,
Балалықтың қалмауы жаман ырым,
Еріп кете беремін әлі күнге,
Емексітсе ұсынып дала гүлін.
Жатыр тағы өртеніп қыр-бауырай,
Самал өртті үрлейді жылдағыдай.
Сәулесімен тағы да сиқырлайды,
Суға малған құйрығын қырғауыл-ай.
Жұлдыз бүрлеп, көктегі бақ түрленіп,
Кетті қанша нұрымен ақ түн көміп.
Екі көзім — қос ұңғы. Бақ ішінде,
Қырғауылды тұрады атқым келіп.
Айтпақшы, ертең,
Айдың он жаңасында
Ай мен Есекқырғанның арасында,
Ұлы жарыс өтеді,
Қызықтауға,
Таң Жұлдызы, менімен барасың ба?
Үлпілдегін Үркердің,
Жалғыз қызын "Қарақшылар" құлданды.
Мәңгі үзді үнін.
Менің алғаш сүйгенім Үлпілдек-тін,
Соңғы үмітім өзіңде, Таң Жұлдызым.
Есекқырған Құс жолын кесіп өтіп,
Құбылаға құлайды есі кетіп.
Сен кетерсің бәйгіні ап, Таң Жұлдызы,
Мен қалармын бір тасты бесік етіп.
Таңда — Шолпан,
Ал түнде Есекқырған.
Сепсе болды сәулесін көсеп нұрдан.
Айды көздеп жатармын Тас-Бесікте,
Салынса екен, әйтеуір, төсек қырдан.
Көктен Ғайса түскен жоқ... Көктемені,
Олар да аңсап аспанға кеткен еді.
Жұлдыз теріп түн – бақтан,
Ойнап кетсем,
"Балалығың қалмайды!.."-деп, сөкпе мені.
Жатыр тағы түн көктеп,
Гүлдеп ой-шың,
Жел боп,
Сөнген отымды үрлегейсің.
Тас Бесікте болмасам түнгі қырдан,
Таң Жұлдызын таба алмай жүр дегейсің.