Өлеңдер ✍️

Бейбітке

Япырмай, таба алмадым басқа амалды,
Мөлтеңдеп кірпігіме жас қамалды.
Ізінде кесапаттың тұман борап,
Бұл ғалам болып кетті тас қараңғы.
Сөзіме бай мөңкиді,
Би шамданып,
Тоңмилар жібімейді құйсам жарық.
Ішінде сәуле-шарап дірілдеген,
Достарым!
Жетсеңдерші шишаңды алып.
Төріңе келеді деп кілең бақсың,
Жан-жарым төсек жайсын, кілем қақсын.
Тамғанда сәуле-шарап жүрегіме,
Көзімнің өлген нұрын түгел жақсын.
Баяғы еске түсіп есер кезім,
Күрмеуін боқ тірліктің шешер де едім.
Қасыма сахиды алып, ақиланып,
Бар да өзім, бағылан да өзім, шешен де өзім.
Құралып дастарханда шиша басы,
Жыр болып Гөзалдардың ишарасы.
Дуылдап отырайық өңшең бозым,
Сықылды бай-мырзасы, би-шорасы.
Көзі жоқ жақсыларды жоқтап бастап,
Иілмей өткен жыр ғып,
Көп басты асқақ.
Жүр ғой, деп, уақытша оттап қоспақ,
Заманның жалдаптарын боқтап тастап.
Кедергі кездессе де жолда қандай,
Бұзардай қызынайық, орда алардай.
Өмірі тоңбағандай аяздарда,
Кіріптар таяздарға болмағандай.
Өзіне сәлемінің сый сұраған,
Өтердей қазақтыққа күйшіл ағам.
Өзіміз діннен шығып отырсақ, та,
Кетердей мұсылман боп исі надан.
Осылай үмітке еріп, күдік те еніп,
Көбігін торы сыраның үріп төгіп,
Ортаға от түскендей дуылдассақ,
Тағы да түнкезерлер кіріп келіп.
Уақыт жөнелгенше дүрмекті алып,
Тағы бір тазарсам - ау, кірлеп барып.
Жел - мезгіл шәйі көйлектің етегі боп,
Шырамды өшіргенше үрлеп қалып.
Оянсам елегізіп таңға жақын,
Білтесі өлегізіп шам жанатын.
Сол шамға жүрек уын тамызар еді,
Жалғанда жары екеуі қалған ақын.
Тірліктің барады езіп салмағы анық,
Ей, достар!
Жақсаңдаршы жанға жарық.
Өзекті жалғап алып, жұбанайын
Өзімді тағы да бір алдап алып...