Әлқисса, өткен ғасырдағы кезекті бір шапқында Хиуа ханы Аллақұлға жендеті: "Сүйінғаранікі", - деп Құлбарақтың басын кесіп апарыпты. Сонда батырдың басы ханға қарап күліпті-мыс. Бұл — аңыз. Ақиқаты — батырдың басының Хиуада, денесінің Маңғыстауда жерленгендігі...

Аршылан құсап ақырар едім,
Биікке талай ту қадап.
Басымды кесті қапыда менің
Өтпейтін қылыш қидалап.
Арда бабаның ұстадым жолын,
Ерткенім ер деп — ез болды.
Әттең, дүние-ай, дұшпаным менің
Тәнсіз Басыммен кез келді.
Ата қоныстан аударып елді
Боспағанымыз рас тек...
Масайрап жүр-ау жауларым енді:
"Бас кетсе — кеуде лас", — деп...
Тежей алмай қап құлқынын бұзық,
Білмеді-ау жауым тек бұрын. —
Езуімдегі күлкінің жүзі
Қылыштан гөрі өткірін.
Саны көп жұртқа халқым қасынды,
Аз болып азу — тірлік пе?
Берер ме ем жауға Алтын Басымды,
Болса елім ауыз бірлікте.
Байтақ даламда молалар — орман,
Ерлерді жұтқан ізгі ойлы.
Басымды со-на-ау Далада Қалған
Рухы Тәннің іздейді...
Қалдырмақ болған тұз, белді жетім
Жауының сырын таныттым...
Жоғалтып Алып Іздеп Жүретін
Әдеті біздің халықтың.
Кезегін беріп атар деп пе едің,
Жауыққан жақын жаттан көп?!
Бауырым еді Махамбет менің,
Айта алмай кеттім: "Сақтан!" — деп.
Алыстан арбап күлді ғой Мыстан,
Қысқартып ғұмыр-жасымды.
...Жеңерін Мені Білді ғой Дұшпан —
Тәнімнен бөліп Басымды...

1989 ж.