Өлеңдер ✍️

  05.02.2022
  109


Автор: Светқали Нұржан

Оқиға

Қыз - қайыңды көшеде шаштан алып,
Сабап жатты содыр жел масқара ғып.
Нән теректер бастарын сауғалады,
Көп қабатты үйлерді баспана ғып ...
"Сауап болды, кетіп ед көбеңсініп." —
Баға берді осылай емен, шілік.
"Бәрібір, деп, біздерге" — шыршалар тұр,
Ал қарағаш баратты төмен сіңіп.
"Өтер болды-ау дүрлігіп осы ай тағы" ...
Желіктірді желді енді дос айтағы. —
"Қайың түзу болса егер,
Қарап тұрмай
Тауға неге саусағын шошайтады?!."
"Дұрыс", десті көп ағаш малдас құрып,
Басып жатыр маңайды албасты бұлт.
Жел құтырды-ай,
Қылмысын бергеннен соң
Ағаштардың өздері заңдастырып ...
Күндер өтті ...
Жел кеткен мекеніне,
Ит біле ме мекенін, кетеді де.
Қайың да жоқ ...
Орнында жапырақтар
Самал соқса ұшады көтеріле...

Кеше желден ұмытып дүрліккенін,
Болмағандай ештеңе, —
Жыр ғып керім —
Айтысып тұр найқалып нән теректер,
Бітіп болмас баяғы тірліктерін ...

20.05.1986 ж. Алматы.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу