Әр сөзімнің астында жатса деп ем жымдасып,
Сезім менен ақыл-ой бір-бірімен мұңдасып.
Айтқанына ақылдың сезім шіркін көнбейді,
Бітуажа болам деп бейшара тән терлейді.
Шарпысқанда екеуі — арасынан шығып от,
Екеуінің бір-бірін аңдымайтын күні жоқ.
Шеке тамыр білеудей, басым, міне шарадай,
Болып жүрмін қазір мен қой аурулы баладай!..
Сезім нағыз серігі дегенменен ақынның,
Салт құратын Заманы құсайды бұл ақылдың.
Миым биік тұрғанға атқарғандай міндетін,
Жүрегіме салмағын түсіреді күнбе-күн.
Қанша тентек болса да титтей жүрек шаршады,
Жиі-жиі, құдай-ай, қатты-қатты шаншады.
"Сөзін айт деп Жүректің!" — Тілге берген тапсырма,
Қандай уәж қайтарам дана Абайдай тақсырға?
"Тек жүректен таза Ақыл шығад!" — депті бір Алла,
Құриды әлім — сілтеме жасай алмай Құранға.
Сондықтан ба, бүгінде Ми билейді Жүректі,
"Ақылды адам" атанып сүреді өмір кіл епті.
Шалажансар сезімді содан батпан Зіл басып,
Ой астында жатады өзді-өзімен мұңдасып.
Мен де ендеше шыдайын — езсін жанды жүк қанша! —
Тар кеудені Сезімім тас-талқан ғып шыққанша!

1984 ж. Шынжыр қыстағы