Өлеңдер ✍️

Елшенбүйрек, Хантәңірі — жырлы алап,
Тас төбемнен аспан таулар тұр қарап...
Қасқыр-бұлттар түлкі-күнді қанжоса
Көкжиекке қуып тықты мылжалап.
Кетіріп тұр азулы аяз күз дегбір,
Сам жамырап,
Леп еседі түзден бір.
...Найзағайдан шырпы жағып әлдегім,
Тау ішінен әлденені іздеп жүр...
Кім болды екен? —
Бәлкім, Тәңір елесі!
Нені іздейді ол?..
Күбірлейді. О, несі? —
Сауалыма жауабы жоқ, —
Қаптаған
Шөгіп жатыр көп түйенің келесі...
Қандарына тау қасиет сіңгендер,
Қыр ұлының қиялына күлмеңдер! —
Алып таулар — қардан жабу жамылып,
Шөгіп жатқан аруаналар, інгендер.
Ерегесіп мешелдерге жер қапқан,
Аласаны асқақтықпен сорлатқан
Хантәңірі — келедегі кер үлек,
Күркіреген үн естілді сол жақтан...
 
Найзағайдың көзде елесі жоғалмай
Әлі тұрмын. —
Сырқатымнан оңалмай. —
Осы қазір бір керемет болардай,
Осы қазір бір қасиет қонардай.
Мұқағали туған жердің есігін
Ашып көрдім,
Тербеп қиял бесігін.
Жерін білмей жырын ұқтым деп кеппін,
Әруағынан сұрау керек кешірім...
Қорықпай-ақ аю, барыс, қорқаудан,
Қашып шығып у-шу болған ортамнан,
Найзағайды шақпақ қылып жақтым да,
Осы жырды тауып алдым сол таудан. 

28.11.83.