Әңгімелер ✍️

Күн кенет суытып кетті. Жапалақтап тербелген қарға мәз-майрам болған адамдар қуаныш артынан келер аяз жайлы мүлде ойламаған. Енді сұрықсыз аспанға қосылып бәрі тұнжырап жүр. Жаңа жылға бір күн қалған. Мен атамның үйіне бардым. Ауадан кәрі, әрі жалғыз кісілердің үйлеріне тән иіс сезіледі. Жиналып қалған ыдыстарды жуып, бөлмелерді сыпырдым. "Сыртқа шығып жүріп келейін" деді ол. Есікті жауып алдым. Кітаптар. Маркс, Ленин шығармалары, Сталин суреттері. Том-том кітап. Ең жоғарғы сөреден әжемнің суретін алып шаңын сүрттім.

Бұл үйде еңсе басып көңілсіздендіретін әлдене бар. Сондықтан ешкім келе бермейді. Сондықтан мен де сирек келемін. Төсегін қағуға кірістім. Бас жағына жиналған қабат-қабат газеттерді реттеп, ас үйге апарып қойдым. Төрт жастық, олардың астында шапан, ескі пальто, күртеше, плащ... Баяғыда лақтырып тастайтын дүниелер. Шаң. Дәлізден тықыр естілді. Үш алма, тәтті нан алып келіпті.

— Шай бар ма? — деді шешініп жатып. Үнсіз отырып шай іштік.

Қараңғы түсе бастаған. Сыртқа шықтым. Аяз дереу бетімді тоңазытты, содан соң қолғапсыз саусақтарым домбыққан.

Сол жолы аялдамаға келе жатып, жақында көктем шығады деп өзімді қанша сендіргім келсе де илана алмадым.