Жазушылар одағында кезекті бір жиналыс өтіп жатады. Одақ басқармасының хатшылығына әртүрлі адамдар ұсынылып, жұртшылық кезек-кезек мінбеге шығып сөз сөйлейді. Сөйлеушілердің көпшілігі біреуді мақтап, біреуді даттап, бұра тарта берген соң, жиналыстың соңы айтысқа, дау-дамайға айнала бастайды Даудың сондай қызған бір тұсында мінбеге айқайлап сөйлейтін ұраншылдау бір қаламгер шығады. Ол кісі қолын оңды-солды сілтеп, жылтыр сөздің майын тамызып, саясатты соққан кезде, ауылдан келген бір жас ақын:
- Мұзаға, мына кісі кім еді? Менімше, ақылды сөз айтып тұр, – деп қасында отырған Мұзафар Әлімбайға бұрылады.
Сонда Мұзағаң “үндеме” дегендей ишара жасапты да, қойын дәптерінің бір парағын жыртып, жас әріптесіне мына бір өлең жолдарын жазып беріпті:
“Ақылды ма?
Атама! Шала есі бар...
Шұбатылған жыландай пәлесі бар,
Көсеулікке татымас бұл шіріктің
Көсемдіктен, о, тоба, дәмесі бар!”
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter