13.01.2022
  296


Автор: Әлібек Асқаров


Сәбит Мұқанов (1900–1973) таяғын тықылдатып, бірде Жазушылар одағына қарай аяңдап келе жатса керек. Көше бұрышындағы үйді айнала берген кезде қарсы алдынан шашы желкілдеген, өзі желпілдеген бір жас жігіт ұшыраса кетіпті:


 


- Ассалаумағалейкум, Сәбе! – деп жігіт жазушыға қос қолын ала ұмтылады.


 


Сайтандай сап ете қалған жігіттің дауыстай берген сәлемінен Сәбең селк етіп, сасып қалады.


 


- Уәликүмсәләм! – деп, кідіріп барып сәлемін алады.


 


“Бұл жігіт кім болды екен, аңқылдап тұрған баланы танымағаным ұят болды-ау”, – деп іштей қысылыңқырап та қалады. “Е, дәу де болса ауылдан келген ағайындас біреу шығар”, – деп жорамалдайды да:


 


- Иә, қашан келдің, ел-жұрт аман-сау ма? – деп сұрайды.


 


- Сәбе, нені сұрап тұрсыз? Мен осы Алматыда тұрам ғой... – дейді жігіт.


 


- Жо-жоқ, мына жерге қашан келдің деп сұрап тұрмын? – дейді Сәбең аяқ астындағы асфальтті тықылдатып.


 


- Келе жатқан бетім осы еді, Сәбе.


 


“Қап, бәлем, бұл басқа жігіт болды ғой”, – деп Сәбең іштей тағы қылп ете қалады. “Ұялған тек тұрмастың” қамын жасап:


 


- Қалай, үйдегі келін аман-сау ма? – дейді.



 



- Сәбе, мен әлі бойдақпын, – дейді жігіт те лыпылдап.


 


- Жо-жоқ, сенің шешеңді айтам... Ол маған келін болмағанда кім болушы еді?! Соны сұрап тұрмын, – дейді Сәбең қолма-қол сөз тауып.


 


- Е... ол кісі аман-сау, шапқылап жүріп жатыр...


 


- Шапқылап жүріп жатса, сол келінге сәлем айт! – деп Сәбең жылжып жүріп кетіпті.





Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу