13.01.2022
  107


Автор: Әлібек Асқаров


Жазушы Әнуар Әлімжанов (1930–1993) біраз жыл бойы Ескерткіштерді қорғау қоғамының бастығы болып қызмет атқарғаны мәлім. Әнекең сол жерде жүрген кезде жазушы Қалмұқан Исабаевты жұмысқа қабылдапты. Бірер күннен соң


 


Әнуар:


 


- Қалеке, бүгін мен саған сен білмейтін ғажайып бір кафені көрсетейін. Кейін сен де бір кафені көрсете жатарсың, – деп әзілдеп, таудағы бір кафеге апарып, сыйлап, күтіп жібереді.


 


Арада бірер жеті өтіп кетеді. Бірде Әнуар:


 


- Қалеке, сенің кафеңді көретін кезек те келіп қалды, – дейді.


 


Қу тілді Қалекең өтірік қипақтағансып, көзін тө мен салып:


 


- Әй, Әнуар, кімге тәуелді болсам, сол кісіні не үйге, не түзге қонаққа шақырмаспын деп баяғыда, бозбала күнімде өзіме өзім серт берген едім. Ол сертімді сен үшін бұза алмаймын, ғафу ет! – деп есікке қарай бұрыла беріпті.




 


- Қалеке, оның оп-оңай жолы бар, – деп Әнуар Қалекеңнің жолын кес-кестейді.


 


- Сертті бұзар ешқандай да жол жоқ! – дейді Қалекең де қасарысып.


 


Сонда Әнуар:


 


Мен сені қызметтен шығару жөнінде қазір табан астында бұйрық жазамын. Сосын екеуіміз емін-еркін кафеге барамыз. Отырамыз. Ішеміз, жейміз сенің есебіңнен. Сосын таңертең жұмысқа келген соң, сені қызметке қабылдап, қайта бұйрық жазамын. Келістік пе? – депті.





Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу