Алпысыншы жылдардың басында, жаздың жайма-шуақ бір күнінде Ғабит Мүсірепов, Сәбит Мұқанов, Кұрманбек Сағындықов және Сырбай Мәуленов Жамбыл облысы, Қордай ауданындағы Сәлімгерей Тоқтамысов басшылық жасап жүрген кеңшарға қонаққа барады. Сәлімгерей кезінде бірер облыстың бірінші басшысы болған, кейін жазықсыз қудалауға түскен, әдебиет пен өнер десе ішкен асын жерге қоятын заманының көргенді, зиялы азаматы болса керек. Қонақтарды құрақ ұшып қарсы алып, хал-қадерінше күтеді. Күн аптап ыстық болғандықтан ақын-жазушылар түс әлетінде кеңшар іргесіндегі каналға барып, салқын суға түседі. Алдында салқын тиіп, аздап сырқаттанып жүргендіктен
Сырбай суға түспей, жағада отырып қалады. Суға түсіп жүрген Ғабеңді қатты ағыс кенет иірімге қарай қақпақылдайды. Ғабең де барын сала жанталасып, бір бүйірлеп, жиекке қарай ұмтылады. Жар жағалап жүгіріп келе жатқан қалжыңқой
Сырбай:
– Жақсы болсаң, келерсің судан өтіп, Жаман болсаң, қаларсың суға кетіп... – деп өлеңдете айғай салыпты.
Ғабең әзер дегенде діңкесі құрып, жағаға шығады.
Шыққан бойда:
- Біреу иірімде жанталасып жүрсе, сенің өлеңдетіп қуанғаныңа жол болсын! – дейді кәдімгідей ренжіп.
Сонда Сырбай:
- Ау, Ғабе, сізді каналдың суы түгілі, мұхиттың суы да жұта алмасына сенімдімін ғой мен, – деген екен.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter