13.01.2022
  340


Автор: Зейнел-Ғаби Иманбаев

Уәде – қасиетті сөз

— Мен кінәлімін. Ешқашан тентек болмауға уәде беремін. Оқуды беске оқимын. Енді не дейсің? Уәдем осы.


Жәкіш сынып толы оқушыларға жасқанбай қарап тұр, ақсары жүзінде жігер бар.


— Уәде дегеннің не екенін білесің бе өзің? — деді балалардың біреуі.


— Білем.


— Айта ғой білсең.


— Уәде ме, уәде — адамның ар-ұятымен айтылған сөз, қасиетті сөз. Осылай деп  анасы үйреткен еді.


— Жақсы. Сен ғой тентек Бәйкеннің жетегімен кеткеніңді айтпай, бәрін өзім істедім дейсің. Біз барлығын да біліп қалдық. Осы қалай? — деді Еркін ағай. Жәкіш қып-қызыл болып кетті. Алғашқыдағыдай тұмсығы тершіп қыбыжықтай берді, төмен қарап тырнақтарын шұқылады.


— Не десем екен? — деді ол қиналып. — Былай, ол да уәде. Мен айтпауға, жолдасымды ұятқа қалдырмауға уәде бергем.


— Солай ма, ол жайлы шешеңе де айтпадың ба?


— Иә.


— Енді неге айтып тұрсың?


— Жаңа ғана өтірік айтпаймын деп уәде бердім ғой.


Балалар ду күлді.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу