1958 жылдың көктемінде Ғабит Мүсірепов КСРО Жоғарғы Советіне депутаттыққа кандидат болып тіркеледі де, қасына ақын Мұзафар Әлім- байды ертіп, шағын ұшақпен Мәскеуге ұшады. Бірақ ұшақтары апатқа ұшырайды да, абырой болғанда, Қызылқұмның шағылына құлап, жолаушылар аман қалады. Аман қалған жолаушылар торғайдай тозып, құмды кешіп әлдебір ауылға жетеді. Бой жазып, дем алған соң Ғабең мен Мұзағаң ауылдың дүкеніне кіреді. “Іш киімім тозып жүр еді”, – деп, Ғабең ағараңдаған бірдеңені құлаштап өлшеп жатқан кезде, Мұзағаң оның бағасын біліп алып, сатушыға ақшасын төлейді. Мұны байқап қалған Ғабең:
- Әй, кедей (ол кісі Мұзафарды ылғи да осылай атайды екен), сен не істеп жатырсың? Немене, байып кеттің бе? – депті.
Сонда Мұзағаң:
- Әлі байи қойғам жоқ, Ғабе. Бірақ “қазақтың Ғабитіне дамбал сатып алып бергем” деген атақтың өзі неге тұрады. Сол атақ үшін ақша төлеп жатырмын, – деген екен.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter