Қазақ КСР Ғылым академиясының корреспондент-мүшесі, көрнекті әдебиет зерттеушісі, профессор Есмағамбет Ысмайылов (1911–1966) бірде көлемді мақала жазып, ол мақаласында бір топ жазушыларды сынап кетеді. Сол сыналғандардың ішінде өзінің ұстазы Сәбит Мұқанов та бар екен. Сәбең Есмағамбеттің сынын көңіліне ауырлау алып, келесі күні оған телефон шалады. Бір-бірінің амандық- саулығын, хал-жайларын ғана сұрап, екеуі де “негізгі мәселеге” жоламай, аз-кем әңгімелесіп қалады. Сөз арасында Есмағамбет:
- Ертең Семей жаққа, Абай ауданына командировкаға жүрейін деп отырмын, – дейді.
- Абай ауданына дейсің бе? Онда мен бір шаруа тапсырайын, соны біле келші, – дейді Сәбең.
- Пәлі, Сәбе, айтсаңыз болды ғой, қатырып орындап қайтамыз! – дейді Есмағамбет.
Сонда Сәбең:
- Әй, Есмағамбет, орындасаң сол, Абайда: “Күшік асырап ит еттім, ол балтырымды қанатты. Біреуге мылтық үйреттім, ол мерген болды, мені атты”, – деген өлең бар еді. Сол өлеңді Абай не үшін жазды екен, соны біле келші, – деп телефон трубкасын ақырын ғана іле салыпты.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter