Қазақ әдебиетінің классигі Сәбит Мұқанов (1900–1973) үстел басында жұмыс істеп отырған кезде де қасындағы телефонның құлағын көтеріп сөйлесе береді екен. Сөйлесіп отырып та жазуын жаза береді екен. Сәбең осылайша қауырт жұмыс істеп жатқан кезде, бірде оған әйгілі партизан-жазушы Қасым Қайсенов телефон шалады. Жазу жазып отырған Сәбең телефонды көтеріп, немқұрайды көңілмен:
- Әллеу! – дейді.
- Ассалаумағалейкүм, Сәбе! – дейді Қасым.
- Уәликүмсәлем! – дейді Сәбең ойын жазуынан аудармаған күйі. Одан арғы әңгіме былайша жалғасады:
- Сәбе, бұл Қасым ініңіз ғой...
- Е, дұрыс болған екен.
- Сәбе, өзіңізбен бір мәселе жөнінде ақылдассам деп едім.
- Е, дұрыс болған екен.
- Өзіңіз білесіз, мен соғыста оқ тиіп, бір көзден айырылып келдім ғой.
- Е, дұрыс болған екен.
- Сол оқ тиген көзім соңғы кезде ауырып, мүлдем мазамды алып жүр...
- Е, дұрыс болған екен.
- Дәрігерлерге көрініп едім, “көзіңнің ауруы асқынып кеткен” деді.
- Е, дұрыс болған екен.
- “Операция жасап көзіңді ойып алып тастаймыз” деді.
- Е, дұрыс болған екен.
- Сәбесі-ау, көзімді ойып алып тастаса, оның несі дұрыс деп отырсыз? – деп осы сәтте Қасым шамданғандай болып, дауыс көтеріпті. Сонда Сәбең түсінен шошып оянғандай селк етіп:
- Ай, Қасым, “көзімді ойып алып тастайды” дедің бе?.. Онда ол дұрыс болмаған екен, – депті жалма-жан ақталып.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter