13.01.2022
  245


Автор: Әлібек Асқаров


Оқырман қауымға “Қажымұқан” кітабымен жақсы таныс жазушы Қалмақан Әбдіқадыров (1903–1964) өзбек тағамдарын жасауға келгенде, алдына жан салмайтын шебер болыпты. Көркем әдебиет баспасында істеп жүрген кезінде ол кісі бірде ақын інісі Сырбай Мәуленовті үйіне қонаққа шақырады:


 


- Жеңешең үйде жоқ еді... Сенің талантыңа тәнті боп жүрген ағаң едім, үйге барайық, саған өз қолымнан дәмдеп ас істеп берейін, – дейді.


 


Сырбай “ас істеймін дегені несі екен?” – деп бір ойлайды да, соңынан еріп, Қалекеңнің үйіне барады.


 


- Сен кітап қарай тұр, мен ас істеп, палау баса қояйын, – деп, Қалмақан ас үйге шығып кетеді.


 


Арада бір сағаттай уақыт өткенде:


 


- Қалеке, палау қайда? – дейді қарны аша бастаған Сырбай.


 


- Палауды баптап жатырмын, күте тұр, – дейді Қалекең ас үйден дауыстап.


 


Арада тағы бір сағат өтеді. Сырбай тықыршып, қарнын сипап:


 


- Палау не болды, Қалеке? – дейді.


 


- Баптап жатырмын... аздан соң әзір болады, – дейді Қалекең.


 


Сырбай тағы да бір сағаттай күтеді. Палау келмейді.



 


- Қалеке, палауыңызға не болды? – дейді Сырбай шыдамсызданып, ас үйге қарай жақындап.


 


- Нағыз бабына енді келейін деді... Сәл күте тұр! – дейді Қалекен бұлк етпей. Үш сағат бойы күттірген палаудың мұндай “қорлығына” төзе ал- маған Сырбай сол жерде:


 


- Қазаннан ас түскенше, Сіздің палау піскенше, Шыдар едім мен пақыр, Әттең, соған іш көнсе, – депті де амалы құрып, сылқ етіп отыра кетіпті.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу