Өлеңдер ✍️

(Әкем Нұрсапаға)
Зіл жинаған бойына, сес сіміріп,
Ессіз де келеді ол естіні ұрып.
Сөз үйірсе қамшыдай ана аузымен
Екпінінен соның-ақ өстім ығып.
Қамшы, дүре дегенді жойып халық,
Дойыр, дырау қаруын қойыпты алып.
Табы өшсе де арқадан кей кездері
Кетеді әлі қамшы сөз сойып салып.
 Зіл жинаған бойына, сес сімірген,
Қамшы айыбын қазағым кешті мүлдем.
Қамшы үйіріп қатынды сабайтұғын,
Қондырмайды қоңсы енді ескіні іргем.
Жатады енді тып-тыныш сөре бойлап,
Қызу қанды шақтарын, көнені ойлап.
Сауырынан сәуріктің сыйпаса мәз,
Жүретін шақ кетті алыс, төбеде ойнап.
Үйіретін қасқырға аңшы-мерген,
Қап-қара боп қақ тұрған тамшы термен,
Қызыл күрең тобылғы қайда қазір,
Қара қайыс қатырып қамшыны өрген.
Намыс буса кек алған зорлағаннан,
Кеуделері толған күй, толған арман...
Бабаларым қолынан тастамаған,
Бес қарудың бірі енді ол қолда қалған.
Қамшы...
Қамшы өткеннен сыр ұқтырған,
Кетті ойды кейінге бұрып тұлғаң.
...Сені көрсем әкешім түседі еске
Тор жорғаның үстінде күліп тұрған...