Өлеңдер ✍️

  25.12.2021
  152


Автор: Мұрат Шаймаран

Ақшам

Алматы. 


Ай туар шақ,


Нөпір алаң,


Күзгі бір күндей болып тоқыраған –  


Ұшымен таяғының жер сызғылап,


Оңаша бір мүйісте отыр Анам.


 


Ешкім де шақырмайды топқа мұны,


(Жаңаға ескі өмірдің жоқ қадірі)


Таяқтың имек басын шарт ұстаған


Қолының білеу-білеу көк тамыры.


 


Ағады тым салқындау ондағы қан...


Шалдыққан  жолаушыдай жол қамынан –  


Күдік көп көңілінде...


Күдік деген


Жымынан тап беретін ол – Қабылан.


 


Ақшамдай алабұртқан өң-реті,


(алаулап келмейді ғой өмір екі)


Тағы да жүрегін бір солқ еткізді,


Қабылан құйрығымен соғып өтіп...


 


Бақ солып бара жатыр кеш бүрлеген,


(тек Аспан жаңармаған, ескірмеген)


Сұрапыл бір аңсаудың тұрғаны анық,


Көзінде жанар оты өшкіндеген.


 


Алматы - қызыл-жасыл жалын іші,


Сан тағдыр жүр сенделіп сабылысып.


Алатау паң қарайды көкті сүзе,


Не қылсын ол адамдар сағынышын.


 


Келген жан бұл өлкеге өмір айдап,


Қояды аяғансып мені бейбақ.


Орнынан тұра бере,


Сайсүйегі


Сықырлап ән сап кетті "Елім-айлап..."




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу