Өлеңдер ✍️

Шын ұғып өмір ләззатын
Кең болжап өлім салмағын,
Досына жазған бір хатын
Оқығанда ойға алғаным...
"Қара теңіз толқынынан,
Ялтаның қиян көгінен,
Ізденіп дауа Қырымнан,
Дертіме соның түгінен,
Келіп ем" депті хатында.
"Алысып дертке имей бас,
Уақыт көп қалсаң артымда,
Еске алсын деп жан құрдас.
Жібердім мына суретті,
Гүліне Қырым бөленген,
Суретім сөйлер сан кепті.
Кем болмас сыршыл өлеңнен.
Күн жетсе,- депті,- көріспей
Құрт жеңіп сөнсе өмірім.
Кетем бе сырды бөліспей
Арманмен улап көңілім.
Есіңе сонда аларсың,
Қорқыт боп өткен Батырды,
Сырыма сонда қанарсың,
Жоғалтпа сурет хатымды".
Депті де қойып көп ноқат
Айтыпты досқа бар ойын,
Мағынасы терең, сыры жат
Толтырып сөзбен хат бойын.
Жан достың ұғып сол сырын,
Ағызбай көзден қанды жас,
Ұқпады - ау жүрек сыбырын,
Тірлікке ұсақ болып мас.
Кімді алдатпас бұл өмір,
Тірліктің ұсақ жыбыры,
Ұмытшақ қой бұл көңіл
Еленбес шындық сыбыры.
Сонау үлкен жүрегің,
Өліммен туа алысқан,
Өмір деп ұққан тірегің
Іздеген шарлап алыстан.
Ұстатпай ақыр сүрінтті - ау,
Торабына кеп Торанның
Өмір — шұғыла, үміт — тау
Шыңдарындай Оралдың.
Жатырсың бүгін тынымдап,
Оранып Торан торқасын,
Жазбайсың досқа енді хат,
Енді сен неден қорқасың.
Білем оған өлім жоқ,
Қорқыныш та, қатер де,
Достық та жоқ, көңіл жоқ,
Кім жатса да қай жерде
Қалады да мәңгі ұйықтап,
Күзетіп заман соқпағын,
Тірі адам одан нені ұқпақ,
Ұға алмай мен де тоқтадым.

1957