Өлеңдер ✍️

(Алматы)

Аршып ағаш жапырағын бұтақтан,
Күз сұрын ап бақты мүлде жұтатқан,
Күн шұғыласы үрей жерге үңіліп,
Әлсіз жылу қытықтайды жырақтан.
Гүл бүрісіп жер қойнына тығылып,
Жапырақтары сұры қашып жығылып,
Күміс шықтар қырауытып мұңайған,
Гүл бетінен ызғар қуып бұғынып.
Алып емен мөлдір суға үңіліп,
Бұтақтары басын иіп бүгіліп,
Мүйіс басқан ескерткіштей көп жанға,
Жұмбақ сырды жатыр басып жүгініп.
Көзімді алмай тұрмын қарап мүйістен,
Мөлдір судың үйіріміне түйіскен,
Талай жанның жатыр сыры мүйісте,
Суға үңіліп елжіресіп сүйіскен.
Үйірімге мен де үңілдім бір шақта,
Күз сипатын бірге көрген сол бақта,
Бір суретті иірімнен қараймын
Тұр ма екен деп қалқаланып бір жақта.
Жоқ көзіме ілінбейді ол бейне,
Ет жүректі шымшығандай кей-кейде,
Жетектейді сол мүйіске беттетіп,
Түсінбеймін көрмесең де бар дей ме?.
Барған сайын алысамын ойменен,
Түссіз у ғой түсінгенге ой деген.
Өткен елес сол бір сәтті сағынып,
Тұншықтырып әкетеді ой терең.

1937