Өлеңдер ✍️

Сабағы тұқыл қу түбір,
Балтаның жүзі айғыздап,
Елеусіз сайда жатты бір,
Жүзінен алмас түскен тап.
Алма ағаш қалай ол сайда
Қалайша қашан өскенін,
Ол ағашты қай жайда,
Кім егіп, кімнің кескенін?
Кім елеп оны ойға алсын,
Түбірге көкек қонбаса?
Тұқылға кім көз салсын,
Отыншы біреу болмаса?
Түбірге бірде жас сабақ,
Жалғанды өсіп жан кіріп,
Жамырап өсті көп бұтақ,
Тамырдан балқып дән жүріп.
Бұлбұлдар сайрап бұтақта,
Алуан жеміс тартты бас,
Кәрі түбір бір шақта
Туды қайта болып жас.
Төскейде өскен жүйрік жел,
Ойнақтап көшсе жас бұлт,
Тау тағысы асау аң,
Аспаннан төнген жас бүркіт.
Одан басқа өмірдің,
Білді ме барын ол ағаш,
Сабағын кескен заманға
Лағынат айтып, төгіп жас.
Оның асыл дәнінің,
Ашқан сырын ақтарып,
Бір сабақта сан жеміс,
Өсірген оған жан салып.
Заманның дана ғалымы,
Жасартқан талай кәріні,
Елеусіз жатқан асылды
Ашқан заман алыбы.
Таулар көшіп орнынан,
Дариялар аунап арнадан,
Заманның күші көшіріп,
Қанат бітіп самғаған.
* * *
Бір күні көшті алма ағаш,
Алатаудың төсінен,
Төгілтіп жеміс иіп бас,
Көрменің қалың көшімен.
Москваның бағында,
Жасарып қайта өскенін.
Бақытты заман шағында
Саяхатқа көшкенін.
Көрсеткендей әлемге
Өмірге қайта туғанын,
Қоныс тауып бар жерде,
Тапқанын өмір думанын.
Тұрғандай айтып алма ағаш
Жемісін мол ғып өсірген,
Түбірі көне, жаны жас,
Бұғағы гүлдеп көсілген.
Көріп ем көрме төрінде
Тұрғанын жайнап алма ағаш,
Жемісін жаңа өмірге
Бергенін жырмен етем паш.

1941