Өлеңдер ✍️

Сұқсырдай сусылдаған Сұркөжегім,
Қант жесем, қарбыз жесем, бірге жедің.
Өзіме көзің-айна, жанарымнан,
Кейде нұр, кейде күңгірт мұң көремін...
Тұмадай аласұрған саңлау іздеп,
Жанымды жегідей жеп жүрді өлеңім.
Секіріп биікке де, ұзынға да,
Шошытқан ауылдасты ізің ғана.
Арқаңа албастыдай жабысатын,
Шау тартты-ау, шұғынықтай қызыл бала!
Киелі жануар ең, түсіне еніп,
Ұлымның ұсқынына түзу қара!..
Еліктей елеңдетіп, зыттырғызып,
Қуғыншы-құмай тазы, итті үргізіп.
Ойнаттым, ойнақтаттым циркшідей,
Жатқызып, тікеңнен де тік тұрғызып
Әскердей ертуші едім бар баланы
Көргеннің көкейіне құрт кіргізіп.
Бітер ме енді сендей малға мүсін?!
Сұңқардай сұлу едің, алданышым!
Тайыңнан таңдандым-ау, құнан алмай,
Қазақтың осы өнерін жалғау үшін!
Самсаған сары қолдан шығушы едің,
Тосқауыл туғызса да жанға қысым!
Олжа алған дәулеттіден, кемерліден,
Той-топқа өрен жүйрік төнер кілең.
Соныңда құрсауынан құтқарып ең,
Лып етіп, кісі бойы кедергіден...
Тұқырып, сәл тежесем, көлденеңдеп,
Құйындай құбылатын өнерлім ең!
Пәниде қызық көп қой армандарлық,
Қазақы даналыққа қайран қалдық.
Оққағар болды ма екен ажалы ма,
Тұқымын хас тұлпардың аңғарғандық?!
Өлуші ем, өзге мінсем, аман кеттім,
Көкпармен құрық бойы жардан қарғып.
Танытып қариялар жылы кейпін,
Ауылым содан бастап «ж-жы»дейтін.
Әкем бір малын сойып, таратты елге.
Жасытып, мені де онша мүжімей, тым.
Жымиды нағашымыз сонда тұңғыш,
Қайғыдан қабақ ашып, жібімейтін.
Сол шіркін, жаныма әлі нәр береді,
Басқасы тақияма тар келеді.
«Ж-жысы»–бұл Қажытай пері-шалыс,
Қорғайтын жылқы-жыны бар, дегені.
Есейсең, ескі сурет тербейді екен,
Тірілтіп, бастан кешкен әр немені!..