Әңгімелер ✍️

Қала. Вокзалға тартып келеміз. Арбакеш еңіске қарай құйғыта жөнелді, алдымызда өзен үстіндегі тар көпір. Көпір астындағы тайыз жағалауда екі иығы едірейіп, теріс қарап тұрған босяк жемтік қарпыған аш иттей асығып-үсігіп кір шүберектің арасынан бірдемені жеп жатыр. Артымыздан салдыр-күлдір ырдуан арба қуалап келеді, ырдуан арасынан салбыраған мұжықтардың талыстай аяқтары қорқынышты-ақ. Бәрінің үсті-басы ұн, диірменшілер, бәрі де гүжбандай дәу мұжықтар, бәрі де өңшең жирен бас, жалаңбас, қызыл көйлекті қынай буынып алған...

Бұдан соң вагон. Екінші класс. Менің қарсы алдымда отырған қырықтар шамасындағы әлдебір мырза таңқиған шелектей келте танауына алтын көзілдірік киіп алып, мені менсінбей осқырынып қайта-қайта тұра береді де қайта-қайта қапталған чемоданын қозғап-қозғап қояды. Жинақы, әрі сабырлы, әрі өзіне сенімді, барға тоқ мырза бағасын да тым жоғары бағалайтын болса керек...

Дегенмен, он алтыншы жылдың күзі де жақындап қалған еді...