Өлеңдер ✍️

  06.11.2021
  155


Автор: Кеңшілік Мырзабеков

Өліара найзағайы

Наурыз бенен өліарасы сәуірдің
Сілкінетін кезі көктем – дәуірдің.
Қоңыр төске қонар кезі ауылдың,
Қунар кезі көктем күткен қауымның.
Сәби таңның сәулесімен жылт еткен,
Қаулар кезі қызғалдақтың қылт еткен.
Саумал кезі – шарасында сулардың,
Самал кезі – жел қанаты үлп еткен.
Сондай шақта, сонау ауыл сыртында
Шырқ айналған жаңа маусым бұлтында,
Бір найзағай келе жатты тұтанып,
Көк аспанның көк етін бір жыртуға.
Көк көлдердің селт еткізіп өзін бір,
Көк белдердің ашқызуға көзін бір.
Көк жасылдау, бояуы аздау дүниеде
Оянсын деп басқа бояу – сезім дүр,
Өртенуге қияды екен өзін бір.
Содан кейін кемел көктем құлпырар,
Сансыз бұлақ өзді-өзінше бұлқынар.
Қыршын жасын пір тұлғасын жер көміп,
Өлара өтер...
Өлкемізге гүл тұнар...




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу