Өлеңдер ✍️

Қау етіп құныс тамыр, бел көгеріп,
Қаз-үйрек қазоты өскен көлге қонып.
Көз ұшы – қара қырдан қайырамыз,
Қозы-лақ көкке құмар желдеп өріп.
Артынан ақ жаңбырдың – олжалы қыр.
Ауылдың бер жағы қыр, ар жағы қыр.
Қан күрең нәлге бояп нау бұлттарын
Адырда алаурап тұр маржан іңір.
Іңірдің шалығымен солықтаған
Қыр жатыр соңғы сәуле болып тәмам.
Жел тұрса қорым жақтан қыздармен бір
Қозы-лақ қайыруға барып қалам.
Қарсыда қарауытып төбе жатты –
Көмбесі ескі атыз бен көне жаптың.
Бәтима, Балғима кеп шақырған соң,
Бүгін де қозы-лаққа келе жаттым.
Мен – көктем, мезгіл – көктем, маңай – көктем,
Мелдеген көкжиектен арай кеткен.
Барады іңір іріп түнге айналып,
Қоңыр бұлт қоламтадай қалайы еріткен.
Қалғандай қараңғымен сағынысып,
Жапалық жартық түнді жарып ұшып.
Қыздардың көйлегінің етегіндей
Көңілім келе жатыр алып-ұшып.