Өлеңдер ✍️

Тоғыз таспа өрме жүген –
Таңсық жанға көрме білем.
Тиегі бар тобылғыдан
Сағалдырық берген ірең.

Төсте күміс өмілдірік
Көн шашағын төгілдіріп,
Өрге салса сүйеу болар,
Ер-тұрманның ебін біліп.

Ылдимен жол қиысқанда
Күш түседі құйысқанға.
Құйысқансыз қыл құйрықтың
Қарекеті ұйысқан ба?

Таралғыда мұраң-белгің –
саусақ табы бұраң белдің...
Маржан көзі маңдайында
Күміс қасты құранды ердің.

Қамшың анау...
Қырдағы арлан
кез боп қалса, ұр да қарман.
Тобылғы сап тұла бойын
Жез сақина шырмап алған.

Ою салған бұл да "кілем",
Қошқар мүйіз ырғағымен.
Тоқты жүннен – жұқа тоқым
Жабулы тұр былғарымен.

Ішпегім де кілең бір өң,
Жұмсақ басқан күзем жүн ең.
Тебінгі тұр тер малшынып
Текпін көрген үзеңгіден.

Соның бәрін ырыс деген
Қазақ емей, кім істеген?
Көн қайысты көркемдепті
Қара бағдар күміспенен.

Біркиерін "киіндіріп",
Үкі тақса түйін қылып,
Мойнын бұрып, бір бүйірлеп,
Көрсетеді құйын қылық.

Құрыш таға табанға ұнап,
Қос жанары маған құлап,
Ұзатылар қыздай болып,
Мөлдірейді қара арғымақ.