Өлеңдер ✍️

Мойымас ауа райы – амалға көп,
Мінезі малсақ елдің маған да дөп.
Алыстан келсе ағайын,
Сұрар еді:
«Ит-құстан ауыл-аймақ аман ба?» – деп.

Мәлім ғой қырдың жайы.
Гүл етегі
төбеңіз тосын жайды түнетеді.
Дүр етсе қойдың шеті,
Қазекеңнің
жүрегі үйде отырған дір етеді.

Болғанмен аш бөрінің ісі батым,
Қазақ жоқ оған бірақ қысылатын.
Ит-құсы иен даланың аз болғандай,
Әу, – деген иті де ақын,
құсы да ақын.

Шет қалып әне бір боз, әне күрең,
Бәйгеге түскен мәстек бәле білем.
Бәрі де – иті ит боп, құсы құс боп,
Орнында жүре алмаудың әлегінен.

Жаңаша басқан болып жырға қадам
Сондайлар бермей жүрген тұлғаңа мән:
Шопанын шын өнердің шертіп тастап,
Қотанын қой секілді жұлмалаған.

Тоқтыққа тоқтық қосып ұйтқыса тым,
Ит түгіл иірімде кит құсатын.
Дүр етті ойдың шеті...
Тағы да кеп
тиді ме ит-құс қасқыр, ит-құс ақын?!

Ақындық ауылынан
Адам ба? – деп
біреулер сәлем берсе маған да кеп,
Сұрағым кеп тұрады:
«Ит-құстардан
қонысы қара өлеңнің аман ба?» – деп.