Өлеңдер ✍️

«Сонан соң өлсем, мейлі, көмсең, мейлің»
(Мұқағали)

Мен саған соға алмадым,
Соға алмадым,
Мәңгілік осы болар жоғалғаным.
Бір көріп баяғыдай дидарыңды,
Гүл беріп... ғайып болсам, жоқ арманым.

Мен сені есіме алдым,
Есіме алдым,
Өзіңмен өтуші еді кешім әр күн.
Есіме несіне алдым,
Аламын деп,
көңілдің нәзік тұсын кесіп алдым.

Өтіпті-ау, содан бері неше заман,
Өзгерді жанып-күйген кешегі адам.
Дәмі тұр қымызыңның таңдайымда
Таң алды құйып берген шошаладан.

Мен сені көрсем деймін бір-ақ рет,
Көңілдің одан басқа сұрағы жоқ.
Қала бер сонан кейін,
Өлгенімше
сарғайтар сағыныштың тұрағы боп.

Дәл сендей дәрмен етті мен үшін кім,
Көңілде кеніш емес, берішіңмін.
Біз өкше туфлиге қызыққанша
Қасында неге өлмедім кебісіңнің?!

Мен саған келсем деймін,
Келсем деймін,
Десем-ақ,– келсем деймін,– кемсеңдеймін.
Деші бір: «Мен сендеймін».
Содан кейін
Мұқаңша «өлсем мейлі, көмсең, мейлің».