Өлеңдер ✍️

  27.10.2021
  124


Автор: Қалау Сәлеметбайұлы

Түнгі жолаушы

Қарасам, қашып көк аспан,
Еңкейсем сыйпап басымды –
Алтайда өстім жыласам
жұлдызбен сүртіп жасымды.
Өртесе жалын ішімді,
Тұрады қақсап білегім...
Сөзбенен көрген түсімді,
Күйменен жорып жүремін.
Оралып еске тұрады,
Жолаушы келген бел асып.
Ақбоз аттың құлағы
Қайшылап түнді,
Жол ашып...
Елеспен сол еске ұрып,
Аспанда тұрған жыртық ай.
Жүрегім жатыр осқырып,
Жылымды көрген жылқыдай.
Мың сан қыл – құйырық көнерген,
Сүйретіп мұңын даланың –
Атының басы тірелген
Мама ағаш – менің қаламым.
Есіктен кірді енді елес,
(Көздері толған жоса ма?)
Сәлемін берді, төрге емес:
«Армысың, ағаш босаға!»
Маңдайы ұшқын-от құшып,
Аспанға тұрған ағылып.
Отыра қалды шөк түсіп,
Шаңыраққа енді шағынып.
Қақтаған жандай жанасып,
Төстік қып отқа жүрегін…
Жалынға тұрды жалатып,
Бунаған кісен білегін...
Орнынан тұрды серпіле,
Кірпікке әр тал от қадап.
Есіктен енді ентіге,
Оралған әкем жоқ қарап.
Марқалатып мерейін,
Тілге енді келді егіле:
«Дұрыстап сәлем берейін,
Төріңе шықшы, төріңе...»
Алпыс жаралы арлы күй,
Келерсің сен де білемін.
Жар басындағы жалғыз үй,
Секілді менің жүрегім....




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу