Өлеңдер ✍️

iнiм Нұрсұлтанға

Бұрында да тұрмаған-ды жұтынып,
Тiршiлiгi қазiр тiптен жұпыны
Қарсы алды ауыл ақын ұлын будақтап,
Мың үйiнiң мұржасының түтiнi.

Хал-жағдайын бiлу үшiн бауырдың,
Жиналатын әдетi ғой ауылдың.
Әр қиырдан сыр тартып-ақ отыр ем,
Шығатұғын көңiлiнен қауымның.

Мiнезiн кiл қыңырлықтан құраған,
Кенет iнiм жасы төртке құлаған,
Бұл көкемнiң көргенi көп дедi ме,
Қызып кетiп қызық сауал сұраған:

– Әжемiздiң ашатыны пал кiлең,
Ұш құмалақ түседi ылғи алдымен.
Кеше бiрақ сiздi шайдан көргенбiз,
Шыққаныңыз рас па, аға, шәмбiден?..

Ар жағында қалып қойған көп белдiң,
Еске түстi балалық шақ, өткен күн.
Осынау бiр лебiзiнен iнiмнiң,
Исi аңқыды-ау қарлы қыста көктемнiң.

Еске түстi сағынғаным ауылды,
Сағынғаным мына мiнсiз қауымды.
Қайғы-мұңға көнтерiлеу жүрегiм,
Осы жолы қуаныштан ауырды.

Отарба да әрең тартар ойымды,
Сол ойды һәм көтере алар бойымды
Үйге келiп тiктедiм мен, бiлгесiн
Бiздiң ойды бiлген бала ойынды.

Алғашқыда ырым ғой деп күлiп ем,
Кейiн бiлдiм тамырласын дiлiммен.
Туған ел-ай, ақиқатты тұспалдап,
Айтқызатын сәбиiнiң тiлiмен!