Өлеңдер ✍️

Мен Пушкин емеспiн, бұл анық,
Болмасам болмайын, уайым ба.
Жер басып жүргенге жұбанып,
Жыр жазам ғашықтық жайында.

Махаббат — сезiм бұл киелi,
Деймiн де оранам жалынға.
Жүрегiм сол қызды сүйедi,
Кеудемде тiршiлiк барында.

О дүние бар болса егерде,
Онда да сүйемiн нұрлымды.
Уақытқа махаббат көнер ме,
Үйренер әлi-ақ ол мың тiлдi.

Мың тiлде сөйлейдi жырларым,
Жоғалтпай нәшi мен бояуын.
Сезем мен жырға айтқан сырларын,
Ғашыққа ел ескерткiш қоярын.

Тұғырдан тұрармын қарап мен,
Бейдауа ғашықтың көзiмен.
Әр таңын атырған талаппен
Құрдас боп заманның өзiмен.

Әйтсе де керек пе жанға сол,
Тас тұғыр, барда әлi өмiрлер –
Жырымды жатса оқып сан ғасыр,
Сандаған перiште көңiлдер.

Сезiмдер өлмейдi, түбiнде,
Шабытқа шағында шөлдеген,
Көктемгi жауынның тiлiнде,
Жыр болып оралам жерге мен.

Мұндай бақ Пушкинге қонбаған,
Абайдың кiрмеген түсiне.
Содан соң ғашықтар жолдаған,
Жүрермiн хаттардың iшiнде.

Кеудеге ұялап жыр емген,
Сезiмiн тоңдырмай ызғарға,
Әлi де сан ғасыр жүрем мен,
Жер басып көк тайғақ мұздарда.