Өлеңдер ✍️

Ескi түркi тiлiнде қатын сөзi анаға, әйел затына құрмет белгiсi ретiнде қолданылған.

Мынау қай түн?
Жыр жазар түн ақындар.
Толған, ақын,
Өрт сезiм бар, ақыл бар.
Ақ қағазға көзiңдi сүз
Тiрлiктен
Төсегiне қисайғанда қатындар.

Қатыныңның келбетiне қарада,
Басыңды iй ұйқыдағы анаға,
басыңды iй жатыр жайлар балаға.
Мынандай түн
Бүгiнiң мен ертеңiң
Ұйқы-тұйқы ұйқаспаса бола ма?

Жетпiсiнде жар құшып бел шайқаған,
Шал қуатын несебiнен байқаған,
Қатын болған,
Ал сен оның қасында
Ақынсың деп бiрақ кесiп айта алам.

Солай, ақын,
Сенiң сәби өлеңiң
Дүниенi өзгертердей көремiн.
Өзiм соған сәбидейiн сенемiн.
Мен де өйткенi
Түнгi аспандай көнемiн.

Түн бiр уақ боп қалды ма,
несi бар.
Сәт болады құрсау көңiл ашылар.
Түн қойнында Ай көшедi аспанға,
Сен қатынның қойынына көшiп ал.

Қанша сайра, жетер емес ақылым,
Ер парызы — босамасын тақымың.
Жұлдызды жыр жазылмаса,
Мына түн
Жұлдызды ұлды жазсын саған, ақыным.

Түн аспанды көмкергенде гүлменен,
Бақ қалмайды адам жаны кiрмеген.
Шабыттанса қатын, ақын жазатын,
Бiлген жанға
Жұлдызды ұл — бұл да өлең!