Өлеңдер ✍️

Халық қаһарманы Қасым Қайсеновке

Асыққаннан алды-артына қарамай
Бұлт ішінде дөңгеленіп барады Ай...
Қаскең оған жан-жүрегін жаралай:
«Қайда бара жатсың, – дейді, – дарагөй?»
Қастыққа да, достыққа да жарамай
Қайсыбіреу ханға ұрынса қарадай,
Қабағынан қар жаудырып Қаһарман:
«Шаңыраққа қара, – дейді, – дарагөй!»
Ішкен уы тамырына тарамай
Əлдекімдер мазаны алса арадай,
Қаскең оның қағып қойып арқасын:
«Əй, дарагөй, – дейді, – үйіңе бара ғой...»
Шаруаға шамасы жоқ шалағай
Шала қазақ,
Билік айтса шала бай,
Қаскең кенет шамырқана шарт сынып:
«Не оттап тұрсың, – дейді оған, –
əй, дарагөй?!»
Дəріс берсе данышпан мен данагөй,
Жардың басын жүрмес пе едік жағалай...
«Əй, енеңді... –
дейді əкімге Қасекем, –
Елді қашан асырайсың, дарагөй?»
Қара орманға қалқан болған қарағай –
Қаскең біздің қайталанбас дара ғой.
Өлеңіңе көңілі босап баладай,
«Тағы да оқы, – дейді елжіреп, – дарагөй...»