Өлеңдер ✍️

Рахманқұл Бердібаевқа

Ақиқатты мына бір аңғаршы, жұрт:
Ақсақал аз біздерде, шал баршылық.
Əлімсақтың əйгілі əлқиссасы:
Кəрі ағаштың ғұмырын жалғар шыбық.
Жас шыбықты – шаншылған қара жерге
Жалмауызға жалматып ала көрме...
Дуалы ауыз ақсақал керек бүгін
Жаны жапа, жүрегі жаралы елге.
Қыран қарар төменге шоқтығынан,
Қарға қалмас қарайған боқтығынан.
Ауыл азса,
Жер тозса,
Ау, ағайын,
Арамызда абыздың жоқтығынан!
Елге шығып кеңсенің бөлмесінен
Енді қашан, құдай-ау, кең көсілем?
Алтын қазып алатын заман қайда
Көне көздің көкірек көмбесінен?..
Қу далаға кісінеп құлын-сенім,
Құлазимын құрыққа ілінсе Күн.
Тоқсанға кел,
Жүзге кел..,
Кім елейді,
Тоқты ғұрлы болмаса құның сенің!
Ақыр-тақыр қағылған қаптағы ұндай
Өтіп жатыр аялсыз апта, күн, ай...
Шабағы жоқ шалжиған шалшық судай
Шал-шауқан боп қалудан сақта, құдай!
Əулиедей жамылған ақ шапанын
Жалғасы едім мен де бір жақсы атаның:
Жетпісіңнің желкенін көтеріпсің,
Аман болғай ақ кемең, Ақсақалым...

31 қазан, 1997 жыл.