Өлеңдер ✍️

Бірден-бірге азайып отты өлеңім,
Көз мұңымен қарайды көпке көңілім.
Өткені ме шынымен жазғы наздың,
Өткені ме шынымен көктемемнің?
Бірте-бірте барамын салқынданып,
Бар қызуым біткен бе балқып, жанып...
Əншейінде ойнайтын жалтыл қағып
Түсіме де кірмейді алтын балық.
Жылауық та емес-тін жырым бұлай,
Шіркін, сылқым көктемнің шырын күні-ай!..
Жұртқа жымын білдірмес жырындыдай
Адасқақ та емеспін бұрынғыдай.
Бірден-бірге барады күйім келмей,
Шоң желкеме шөмеле үйілгендей.
Қайда кеткен гүлдерім қызыл-жасыл?
Қайда кеткен күндерім құйын-желдей?
Серілігім азайып, сергелдеңім,
Өлең болып барады енді ермегім.
Енжар тартқан еңсемді, беу, дүние-ай,
Ерінімен еркенің емдер ме едім...
Өңешінен өте алмай өткелеңнің
Көз мұңымен қарайды көпке көңілім.
Шыныменен жеткені-ау қоңыр күздің,
Шыныменен өткені-ау көктемемнің.