Өлеңдер ✍️

Мен ақынмын –
Періштемін ендеше!
Сенбегендер өзі білсін, сенбесе.
Өзге түгіл Аллаға аян ақиқат
Өмір сүре алмайтыным пендеше.
Мен ақынмын –
Періштемін ендеше!
Көнбегендер өзі білсін, көнбесе.
Көкірегімді көнтерідей қысады
Ано-оу дала,
Мынау қала, кең көше...
Мен ақынмын!
Жерде жүрмін уақытша.
Жақын тартсаң –
жарқыраймын жақұтша!
Алыс тартсаң – қасыңнан да басыңнан
Ұшып кетем баяны жоқ Бақытша.
Мен ақынмын –
Алла аузынан сөз күткен,
Еншім бөлек есерліктен, ездіктен.
Кез келгенді кесіп өтер кездікпін,
Ойнамаған жөн ендеше кездікпен!
Мен ақынмын –
Жаратқанның жұмбағы,
Жай оғындай жазатайым жырлары!
Мəңгі-бақи бітіспейтін қас жауым –
Саясаттың сатқын, сайқал құлдары!
Мен ақынмын –
Сырты сау да, іші ойран,
Бұл өмірге келгеніне пұшайман.
Асқазаным іріп кеткен індеттен,
Бас қабағым шіріп кеткен құса, ойдан...
Мен ақынмын елге еншісін тең бөлер,
Қараша үйін хан тағымен тең көрер!
Қара бастың харекетін қаузаған
Қадірімді қайдан білсін пенделер?
Мен ақынмын –
Алла жүгін көтерген,
Көнбістерді көре-көре еті өлген.
Ібіліс пен жын жайлаған мекеннен
Көп ұзамай көгіме ұшып кетем мен...
Мен ақынмын –
Періштемін ендеше!
Сенбегендер өзі білсін, сенбесе.
Өзге түгіл Аллаға аян ақиқат –
Өмір сүре алмайтыным пендеше!