Өлеңдер ✍️

Жазда ауылға бара қалсаң, қымыз көп.
Қымызды үйден ынтызарын кім үзбек?
Ақын үйден аттап шықса, «адасар»
Қызық қуып,
қыдырыстап,
қыз іздеп...
Аламанға секілденіп қосқан ат,
Көңіл, көнсең, көкжиекке бастамақ.
Қыз бен қымыз алқа топта ақынның
Қолтығына бітіреді қос қанат.
Жан сезімі əнге арбалып, сөзге ұйып,
Қарсы алдында отырса бір көзкүйік,
Сарыарқаның самалымен жарысқан
Көз алдыңа келмей ме бір жезкиік?
Жүйрік көңіл желпінсе де жеке алға,
Жөні келсе, жезкиікке жете алма!
...Қыз қысылып қымыз құйса еңкейіп,
Омырауда дір-дір етер екі алма.
Қаз омырау – қыз омырау көз құртың
Бастар сені бір əлемге бозғылтым...
Өң мен түстің отырарсың ішінде
Бастай алмай, қостай алмай сөз ғұрпын.
Сөз орнына əлдеқайдан əн келіп,
Сəруар əлем сала берер сəнденіп.
Екі бетің бал-бұл жанар, бойжеткен
Қымыз емес, отырғандай бал беріп.
Ажарлы өңі ақ мəйектей аршылып,
Аңсарыңды алған сайын талшыбық,
Асау көңіл əлдеқайда ап қашар
Алты қанат ақбоз үйді тарсынып!
Қымыз құйып қиылғанда бұраңбел,
Қияндағыш қиып түсер қыран бол!
Желеулетіп желікқұмар қымызын,
Таң бозымда қызды ауылға қылаң бер...