Өлеңдер ✍️

Бір жаста жанып тұрған шырақтайсың,
Дүниеге жаңа келіп тұрақтайсың.
Қаз тұрып, тәй-тәй басып, былдыр сөйлеп,
Құшағында ата-ананың бұлғақтайсың.

Он жаста жарға ойнаған лақтайсың,
Тай мініп, тайынша мініп жайтақтайсың.
Он бес пен жиырманың арасында,
Көрінсе қыз-келіншек ыржақтайсың.

Жиырма бесте көкжал қасқырдайсың,
Алдыңа не келсе де тайынбайсың.
Жалындап жүрек отың махаббаттан,
Ел аралап, ары-бері талтақтайсың.

Отызда орда бұзып арындайсың,
Қырықта қырқа асып жалындайсың.
Елуде ерттеп мінген аттай болып,
Кәріліктен еш белгі жоқ, шалынбайсың.

Алпыс жаста сары белдің асуындай,
Асылдың суы қайтқан жасуындай.
Сабырың бекемделіп күн-күн сайын,
Дарияның жылып аққан тасуындай.

Жетпісте жер таянбай тұра алмайсың,
Жастармен сауық-сайран құра алмайсың.
Сексенде қара шашың қудай болып,
Ауылдан алыс шығып жүре алмайсың.

Тоқсаныңда тобықтай шал боларсың,
Күніңе сексендегі зар боларсың.
Қырандай жас кездегі қайран көзің,
Көре алмай еш нәрсені қар боларсың.

Кәрілікке ары-бері бұлғақтайсың,
Ақ үрпек балапандай ырғақтайсың.
Келгенде сонау жүзге кім бар, кім жоқ,
Ғазиз жан, қайда барып тұрақтайсың?!

("Қазақ қара өлеңдері" жыр жинағынан)