Өлеңдер ✍️

Жүректі қайнар қанға толғызып сан,
Сен келсең түн қойнында өргізіп ән.
Сытылып шығып кетіп, сені құшам
Жанымда жатқан жүмақ хор қызынан.
Басса да жер дүниені көшкін мейлі,
Сен ғана өлмейтін де, ескірмейтін
Ондай сөз, ондай бояу ғаламда жоқ,
Киелі келбетіңді кескіндейтін
Сен шықсаң сылаң қағып жыр бағына,
Күңгірт боп қалар еді нүр да мына.
Құдай мен Құраннан соң бір өзіңсің,
Тұрмайды басқа нәрсе тырнағыңа.
Жанымды ғарышқа атып кір түнектен,
Тәнімді жерге көміп дір-дір еткен.
Жүрерміз тозақ отын жырмен сабап,
Екеуміз қабат соғып бір жүректен.

Жазмыш деген бір қызық....
Алладан жетсе арайлы үн.
Түндікті түнде түргізіп,
Аққан жүлдыз санаймын.
Іңірде шығып төбеге,
Жанарға жас боп қүйылған.
Ана бір жарық немене,
Ғүмыр ма қыршын қиылған.
Зымырап ағып көлденең,
Ғайыпқа сіңіп табанд.
Сәби ме жоққа шөлдеген,
Иманы кемдеу заманда.
Обал-ау, ару жан болса,
Арына арсыз сүйкенген.
Азасыз салдым ән қанша,
Ақ жалын жұтқан жүйкемнен.
Не ұғып, нені білемін
Менің де санам боданда.
Ақын ба, әлде, жүрегін —
Қансоқта еткен қоғамға.
Ұмсынған көкке, құрысын
Адамның біздей әуресі.
Аспанның түбі тылсым,
Сананың соқыр сәулесі.

Не жатыр ішімде-оу,
Кім оны білер?!
Қаным бір қайыңмен таны қара.
Аспани аңсарын тілер,
Басымда бүршіктеп нала.
Құрметтер қадірін көрдің,
(келді ме күлкің...)
Ол түссе, шырағы Жердің,
Қайтадан жанар да мүмкін!
Қайыңды қарындас тұтып,
Жап-жасыл жүрегін сүйіп.
Санамнан биік,
Жүлдызға қашықтау тұста,
Езілем біреуді күтіп.
Терезе сыртында...
Сол қайың өксіп,
Қол созар, ендір деп ішке.
Мен түрмын маңдайым тепшіп,
Бұ қалай?
Өңім бе, түс пе?..