Өлеңдер ✍️

(Сыр сүлейі Берік Жүсіповке)

Ажалдың Айы туранда
Солынан емес, оңынан,
өлмейді Қазақ,
Өледі! —
Өлсе егер, мұңның жоғынан.
Кек болып келіп көмейге, маңырап
шыққан мұңлық үн,
Мен сені қалай жұбатып,
Жіліктей алам, құлдығым!?
Көмген соң көмбе-көмейге,
Басты алар,
Тілді кеспес деп,
Ділгірі жетпес діліме,
Содан ба, қайдам, өштес көп.
Кеткендей болып көңілдің күлкісі мұңға жамырап,
Асқардан ұшқан арқардай Маңырай берем,
Маңырақ!
Үн тамсап таныс шалғайдан мүйізім
ылғи сырқырар,
Себебі, сон-оу түпсізде —
Сенің де,
Менің жұртым бар.
Дариға, аһ...
Жоққа зар жандай,
Түбінде мұңның шындық тұр.
Шешімі ұлы Жұмбақтың...
Сыр сауып Сырдан,
Сұмдық сыр.
Маңырақ жалған маңарда
Ақырғы сыр бұл айтылған —
Алақанында Алланың Адамнан бұрын
Ай туған!