Күлкiсiнен өзiнiң, күлкiсiнен!
Күн күмiс үн шашқандай бұлт iшiнен.
Көшiп кеткен көктемiм көз ұшынан
Қайта оралып келгендей жыл құсымен.
Жүрiсiнен өзiнiң майда-мəйiн,
Аққу көлде жүзгендей айнадайын.
Нəзiк, назды назымның нақышындай
Əуезiңнен, үнiңнен айналайын!
Аш белiнен өзiнiң үзiлмелi!
Жүрегiме жүк болды-ау жүзiң меңi...
Көлегейлер көзiңдi, кiрпiгiңнiң
ұзын легi –
сүрмелi,
сүзiлмелi.
Мiнезiнен өзiнiң жiбектейiн!
Тiл ұшында ерiген тiлек дейiн.
Қағып-қағып қалғанда қара қасын,
Түн түрiлiп,
шегiнер түнек кейiн.
Өндiр өңiн,
қия алмай желге iреңiн
неге сонша тесiлем, телмiремiн?
Жеңе алмақшы емеспiн өзiмдi-өзiм,
Не болмақшы жағдайым ендi менiң?..