Өлеңдер ✍️

Айнаға сенбеймін, қайтемін, «айна ғой, ол мүлде», - деймін де!?
Аңызи долбарым жаңғырық соңынан қалмайды...
Платсыз формалар,
Қоғамдық, ұжымдық (ұр да, жық...) ойларым ойнайды –
әлжуаз зейінімде.
Сол айна алдынан бір қалып жұрнағы тұрады орнаған.
Айнада – мен емес, елеспін... самайым, ақ шашым...
Тым басқа!?
Ұрланған түрімнен көшпелі сұлбалар мұнарлап
тұнғаны кеше еді,
Көзімнен сұрасам, сөгілген кірпігім, көгілжім мұң басқан,
Баяғы түйелі көштерден (...жанымды тұмшаған...)
бір самал еседі.
Самалдар ескенмен естілмей ешбір үн,
Мылқаулық дәуірдің сұғынан сескенген құбылыс есебі...
Айнадан көрінген бейдауа кескіндей кеспірім,
Тайғанақ тағдырдың талқысын текпілеп,
кеселін кешемін.
Шарайна –
бұл менің шарықтай бет-бейнем,
алайған аш көзім, ақ шашым,
Бұзылған қоғамдық ұрымын, құлымын бұзылған,
Арынан безінген (айырылған өзімнен...)
тақша үшін,
Арманым – бейдауа, арзаным – қызыл қан.
Ал, міне жасанды айнада жасанды шабақтар
айдындап,
Аспаннан қар жауып қып-қызыл қыртысқа
қып-қызыл шыр сынып,
Жылқылар жасанды өрісте, мың түлік синтетик
жайлымда,
Сұп-суық қаладан далаға сірескен сұм өскен заман-ай,
ұмсынып!!!
Бар пішін сол айна ішінде, қиялың,
қимылың ісің де,
Тұрғаның қиылып, тамсанып, қымсынып,
Осынау өлмелі мүсінге!
Ай-на-аа!