Өлеңдер ✍️

Кім үшін жазғанмын өлеңді
Тұншыға сүзгілеп тереңді!
Жырыммен тербетіп оятам,
Айтам деп ойымды кемелді.
Жетегін желеу ғып өрліктің
Дегем жоқ бірден-бір мен мықтың.
Тел қозы отығып түңілген,
Тасбауыр тағдырға көндіктім.
Көндіктім жалаңаш, аштыққа,
Қайсарлық жасадым қастыққа.
Желбуаз желіккіш жел көңіл
Болғаны жоқ үйір жастықта.
Халқыма қабілет, дарынды,
Арнадым бойымда барымды.
Жерім жоқ алалық жасаған,
Баршаға жүрегім жарылды.
Қауым боп нұсқады алысқа
«Ұшар бол қатардан қалыспа»,
Деген соң ұмтылдым ғарышқа,
Елім деген ұлы қамысқа.
Жүрмедім кербез боп, керім боп,
Жат еді еңбекке ерінбек
Бетіне елімнің шіркеу боп,
Сағына дақ салған жерім жоқ.
Аязға шыдадым қар бастым,
Ыстығына күйдім құм-тастың.
Кейінге болам деп өнеге,
Арғымақ жалына жармастым.
Не жаздым осыдан басқа мен,
Бәсекем жоқ жайсаң қасқаңмен
Ортаңды ойсырата шайқап,
Қай толыңды төгіп тастап ем!
Аға-іні, бауырлар сыйлайтын,
Не жаздым қарсы топ жинайтын.
Әділет жолынан ауытқып,
Бір саты биікті қимайтын?
Шақ келмей тұрмын қай шекеңе,
Орынсыз мәреге жетеле дедім бе?
Барымды бар десең,
Көк құлап, күн ауып кете ме!
Нең кетті көңіліңді кеңейтсең,
Өсірмес өренді шөлейттен
Шықсаң бір, ауылым дей бермей,
Аймаққа назарды көбейтсең.
Жастығыңды, саулығыңды
Айырбасқа көне ғой,
Емханадағы орнымды мен
Үстеуімен берейін.
Таң қаламын.
Жаның кірлеп,
Ойын қалай бұзылған.
Әлде жылым ішің ызғар
Сыртың ба еді сызылған?
Ұрысың демеп едік,
Ақша жеп атық шыққанда.
Ұялғаны болар деп едік,
Үйінде жылдап бұққанда.
Қар кетіп із басылды деп,
Махамбет бола қалып,
Ұқсайсың-ау бойыңа
Жараспас найза алып шыққанға.