Өлеңдер ✍️

Басталып үлкен Көкше етегінен
Жалғасып ну орманмен кетер бірден.
Ақ ауыл ауласындай әппақ алаң,
Көргенде көңілің көкке көтерілген.
Ұмытып дүниені масайрайсың,
Көңілмен көк бұлттан асардайсың.
Ұйысқан әппақ көде – ақ киізді
Аяғың қиып тіпті баса алмайсын.
Бетеге балтыр көміп, кісі жердей,
Қойған деп қолдан егіп түсінердей.
Қойтастар ақ қайынды көлеңкелеп,
Отырған алқа қотан кісілердей.
Көңілде көп сурет ауысқандай,
Сөйлеп кім Көкше көркін тауысқандай.
Бір сәтке әр қиырдан аттылар кеп
Құйылып,
болып кетеді қауышқандай.
Қарағай сап түзеген қалың әскер,
Дегендей сес көрсетіп «мені де ескер».
Айнала ақ аланды қоршап алып
Тұрғаны мейлің ерте, мейлің кеш кел.
Алаңнан әріректеу тігіп шатыр,
Шалқадан жұлдыз санап Жеке батыр.
Ши тістеп, шырт түкіріп әмір күткен
Тәрізді Адақ батыр сұсты, батыл.
Ақ бура жатыр шөгіп аулағырақ,
Тіге ме аландағы дауға құлақ,
Елеңдеп, әлдененің алдын сезіп...
Еңкілдеп жөнелердей тауға құлап.
Айқара ақ текемет жайған алаң,
Табиғат өзі жасап қойған алаң.
Біресе талапкерлер сайыс құрып,
Біресе болып кетеді майдан алаң.
Тәптіштеп тізсем көп сыр туар еді,
Толғанған жүректерде ой тұнар еді.
Кешірім, ақ сағымды әппақ алаң,
Көненің көпті білген куәгері.