Өлеңдер ✍️

(Париж коммунасы оқиғасынан)

Мен бүгін сонау мұңды сырға баттым,
Өткеннің түнегіне шырақ жақтым.
Елестеп қиялыма толқын тарих,
Бұлттары бұлдырады тұман жақтың.
Ол күні азаттықтың гүлі жанып,
Жауыздық өршеленген буырқанып.
Жаралы коммунарлар тебіренген,
Сыртында баррикадтың ыңыранып.
Сол күні Париж үстін тұман жапты,
Капитал оқ жыландай сумаң қақты.
Қарысқан қайран ерлер — ер жұмысшы
Атылған ажал оқтан құлап жатты.
Коммуна жалындатып от намысты,
Кешеден жарқылдаған оттар ұшты.
Сол күні қанды майдан толқынында
Коммунар, бір жас ұлан торға түсті.
Ол тұрды сұм ажалдың есігінде,
Тістенді, сұрамады кешірім де.
Ақырып жендет зұлым келген шақта,
Бір арман билеп кетті есін мүлде.
Тіл қатты офицерге қарап бала:
— Үйімде қалып еді зарлап ана,
Сорлының сүтін еміп қоштасайын,
Жіберші, барып келем қазір ғана.
— Жетімек, алдамақсың,— деді офицер,
— Ант, етем,— деді бала,— тілегім бер.
— Қайда үйің?
— Фонтан жаны.
— Тез барып кел!
Сорлайсың, сәл кешігіп келсең егер!
Біткендей қанат енді ұшарына,
Зымырады анасының құшағына.
...Еңіреп ана байғұс сүтін иді,
Кеудесі толған еді құса - мұңға.
Аптығып айтты жылдам бала кекті,
Еңкілдеп көздің жасын ана төкті.
Жас ұлан құшағында күйіп-жанып,
Күйдіріп елжіретті жан жүректі.
Жалынды қамқор ана бөбегіне,
Жап ұлым, саған серттің керегі не?
Офицер тітіренді, сондай мың - ұл
Кектеніп ұмтылғандай басқа жақтан.
Офицер көздемеді жас ұланды,
Аспанға алты атарын басып қалды.
Қалың бұлт арасына оқ жоғалып,
Дүние сақтап қалды қасық қанды...