Өлеңдер ✍️

Теңбіл бетін айға тосып шымырлап,
Теңіз жатты. Жел жүгірді сыр ұрлап.
Ал жағада таулар тұйық тұр мүлгіп,
Сыртында тек сыбыр қаққан шырын бақ.
Сол бір сәтте сүйісті де қыз-жігіт,
Айды бүркеп, ала шабыр жүзді бұлт.
Теңселді де теңіз сәл бір көкжалдар
Өре шықты телегейден тізіліп.
Күңгір таудан күндей бір шам жайнады,
Жарқырады айдынның кең аймағы.
Жалғыз кеме толқынды жүр қуалап,
Неткен кеме? Әлде кімнің ойнағы?
— Ей, сөндір шамды, немене?
Отты көзбен төндің неге кемеге?
Шуылдатқан толқындарды — мен өзім,
Сынайын деп көк жойқынның мінезін,
Кезіп жүрмін телегейлі түн ішін,
Сақтайын деп теңізімнің тынышын, —
Деді моряк. Прожектор сөнді тез,
Айдынына ай да текті күмісін.
Теңіз беті қайта күлді шымырлап,
Жел жүгірді баяу ғана сыбырлап.
Сол бір сәтте қыз бен жігіт сүйісті.
Шымылдығы — жым-жырт орман, шырын бақ.
Дәуірдің туған ұлымыз,
Өмірге өршіл сыр жайып,
Тарихын жазып біріміз,
Біріміз жырын жырлайық!