Өлеңдер ✍️

  15.08.2021
  184


Автор: Қалижан Бекхожин

Джон — негр баласы

Емес бұл жат қала,
Өзінің қаласы.
Көзі бар қап-қара,
Джон — негр баласы.
Бұп-бұйра шашы бар,
Қошақан секілді.
Несі бар асығар?
Мәз болып секірді.
Қуанып келеді,
Джон жұтып күн лебін.
Көше де кең еді,
Желпінткен гүлдерін.
Өзінің бесігі —
Бирмингем қаласы.
Біледі осыны
Джон — негр баласы.
Джон бала біледі,
Күлуді балаша.
Лүпілдер жүрегі,
Әкесі қараса.
Әкесі зор адам,
Момақан пейілді.
Ұлына қараған,
Білдірмей кеюді.
Әкесі — жұмысшы,
Жұмыссыз арыған.
Көңілсіз тұрмысы,
Күні жоқ жарыған.
Біледі аштықты,
Джон бала біледі.
Жұмысқа жас тіпті,
Оқуды тіледі.
Қуанып қарады,
Джон ашық аспанға,
Асығып қадамы,
Мектепке басқанда.
Өз үйі аласа,
Зәулімді, құрметтеп
Қараса, тамаша
Алдында тұр мектеп.
Қараса тоқтала,
Шуласқан қаттырақ,
Өзіндей топ-бала,
Түстері ақ бірақ.
Ақ түсті, несі бар?
Бала ғой өзіндей.
Осылар қосылар,
Өзгелік сезінбей.
Бала ғой, бәріне
Күн ортақ, жел бірдей.
Өскен бір жеріне,
Бәрі де өндірдей.
Бір қала — тұрағы,
Бір әлі ісі де,
Бөлуге кінәлі
Тек қара түсі ме?
Ойы тек сол ғана,
Сол ойын мақұлдап.
Мектепке Джон бала,
Қалыпты жақындап.
Кекиген мақтана,
Ақ төре баласы
Деп қалды: «Қап-қара,
Сұмырайды қарашы!
Негрдің күшігі,
Сен бері аттама!
Сындырам тісіңді,
Қап-қара, жат бала».
Сорайған сұмырай,
Ұстауға жармасты.
Алдына жығылмай,
Жұлқына Джон қашты.
Джон қашты зымырап,
Лап берді соңынан,
Тас атып топырлап,
Өңшең бір соғылған...




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу